Στους δέκα διαλόγους που έστησε ανάμεσα στον Πλίνιο και τον Πύρρωνα, δυο φίλους που ζουν στην σύγχρονη Αθήνα, ο Επίκουρος (κριτικός εστιατορίων) ανατέμνει με δεξιοτεχνία θέματα που μας απασχολούν -την ελληνικότητα και την ελληνική ταυτότητα, τον εθνικισμό και τον μεταμοντερνισμό, τη σύγχρονη τέχνη και την κοινωνική πραγματικότητα- μιλώντας για εστιατόρια, το φαγητό, την κουζίνα και τη γαστρονομία και φέρνοντας στη συζήτηση τις γνώσεις και τις εμπειρίες του από τη φιλοσοφία, την τέχνη, την επιστήμη και την ιστορία.
Ο σκεπτικισμός, ο σχετικισμός, οι μεταφυσικοί ορισμοί, συμπλέκονται και συνομιλούν με τη συναισθησία, τη χημεία και τη μοριακή γαστρονομία, με τη ζωγραφική, τη μουσική, την ποίηση, την πεζογραφία, το σινεμά πάνω από πιάτα φαγητού και ποτήρια κρασιού με αρώματα, χρώματα και γεύσεις.

(από τον πρόλογο της Βάσως Κιντή)


Οι δυο φίλοι το μόνο κοινό που έχουν είναι τα αρχαία ονόματά τους. Κατά τα άλλα διαφωνούν σχεδόν σε όλα. Ο ένας ενδιαφέρεται για την τέχνη, τη φιλοσοφία, την πολιτική και ιδιαίτερα για την υψηλή γαστρονομία. Ο άλλος, του αρέσει μεν το καλό φαγητό, μπορεί όμως να είναι ευτυχής με οτιδήποτε, αρκεί αυτό να είναι νόστιμο. Οι δυο φίλοι συντρώγουν...
[...]
ΠΥΡΡΩΝ: Δηλαδή αν δεν μ\' αρέσει το πόριτζ με σαλιγκάρια και το παγωτό με γεύση αυγό με μπέικον, που μόλις μας σέρβιραν, θα θεωρηθώ επιστημονικά και γαστρονομικά αποσυνάγωγος; Mήπως οι γαστρονομικοί Ιακωβίνοι θα με στείλουν στη γκιλοτίνα;
ΠΛΙΝΙΟΣ: Ποσώς αγαπητέ μου Πύρρωνα. Tα μόνα κεφάλια που κόβει η γαστρονομική επανάσταση είναι από τα ψάρια. Eσένα, από την άλλη μεριά, σου επιτρέπουμε να πεις: αρχίστε την επανάσταση δίχως εμένα, εγώ πάω για φαγητό αλλού...